En toen was ik ineens blogger

Na de spontane start gisteren, realiseerde ik me vandaag ineens dat ik nu een blogger ben. Dat betekent dat ik dus met enige regelmaat moet blijven schrijven. De vele reacties op mijn start gisteren, hebben me duidelijk gemaakt dat ik niet tegen een muur zit te “praten”. Mijn blog wordt gelezen en lijkt ook gewaardeerd te worden. Reacties onder het blog, reacties via Twitter en reacties in de mail. Veel reacties waarop dan gereageerd moet worden. Fijne reacties. Dat dan wel.

Waar ik nog zoveel te vertellen heb en ik niet weet hoeveel tijd ik daarvoor nog heb, geef ik nu eerst de ruimte aan Karin. Zij stuurde mij een uitgebreide mail en die wil ik jullie niet onthouden. Licht uit, spot aan… voor Karin.

###############################################################

Hey Hans,

Ik kan makkelijk praten; ik ben gezond en functioneer als een tierelier. Af en toe een allergische reactie op graspollen en een zwakke maag maar dat mag de pret niet drukken. Ik adem en leef. Jij ook, alleen je longen houden de boel tegen. Zodanig dat je nu uitziet naar iets onbestemds en vreemds dat je amper verklaren kunt. Tenminste, ik kan me nauwelijks voorstellen wat het gevoel moet zijn te weten dat jij als persoon niet lang meer kunt. En dat jij met je lichaam niets veranderen kunt. Dat je hoofd genoeg ideeën heeft en dat je niets kunt sturen.

Ik kan me een beetje voorstellen dat je dan moet leren accepteren. Dat omgeving nauwelijks kan wennen aan de situatie en dat jij er iets mee zult moeten. Dat je wilt bloggen geeft die drang aan, denk ik.

Ik ben een denker en denk veel na over allerlei onderwerpen maar zoiets als dood en doodgaan en daarna en hoe je ermee omgaat, dat is een onderwerp dat ik niet links laat liggen. Ik wil het onderwerp ook niet uit de weg gaan, omdat het bij het leven hoort. Je kunt maar beter aan mensen laten weten hoe je erover denkt en wat je wilt dan niet. Mijn begrafenisideeën staan zelfs online. Misschien luguber voor de meeste mensen, ik voel me er rustig bij. Het hoort erbij.

Als je plotseling doodgaat heb je niets kunnen afsluiten. Je hebt geen laatste woorden kunnen vertellen aan je dierbaren. Je hebt geen zaken kunnen afronden, niets geregeld. Je hebt niet bewust je omgeving gezien en afscheid kunnen nemen. Je bent er dan plots niet meer. … Dat lijkt me naar. Het is absurd te spreken van ‘voordelen’ als je doodgaat, maar laatst dacht ik wel dat als je ziek bent en niet lang meer hebt, je in iedergeval de ‘kans’ krijgt alles zo af te sluiten zoals jij dat wilt. Je hebt soort van controle. Niets gaat plotseling ineens aan je voorbij. Je kunt bespreken, regelen en misschien zelfs zo optimaal alles zien en beleven zoals nooit ervoor. …

Ik heb makkelijk praten; ik ben gezond en functioneer als een tierelier. Ik sta elke dag bij een kruispunt en kijk goed uit voordat ik oversteek. Ik vraag me vaak af hoe alles is in een andere tijd en wereld. De één zegt dat die wereld er niet is. Ik kan het me nauwelijks voorstellen.

Ik bedenk me ineens dat je dit mag plaatsen. Als je dat wilt. Op je blog. Ik wil soms best duobloggen, als praatpaal ofzo. Ik ben op afstand, misschien wel handig soms.

Denk er maar over na.

Groeten!
Karin Ramaker

Creatieve project organisator voor kunst & cultuur, maatschappij en internet.

###############################################################

Dit was Karin, goedenavond. Morgen is de beurt weer aan mij.

Advertenties