Gedurende mijn hele leven ben ik nooit mager geweest. Ook heeft mijn lijf er nooit dik uit gezien; jaren en jaren zat ik op een gewicht tussen de vijfenzestig en de zeventig kilo.
Omdat er altijd voldoende bewogen werd, hoefde nooit gelet te worden op wat er allemaal via mijn mond naar binnen ging. Eigenlijk kon ik eten wat ik wilde zonder daar noemenswaardig van te groeien. Bij eten alleen bleef het nooit. Snoepen en diverse lekkere tussendoortjes hebben mijn leven altijd veraangenaamd. Heerlijk natuurlijk maar voor hen die wel enorm op hun voedingspatroon moesten letten, leverde dit vanzelfsprekend enorme frustraties op.
Nu mijn COPD de afgelopen twee jaar dermate problematisch geworden is dat ik regelmatig prednisolon moet gebruiken en ik door de klachten veel mínder in beweging ben, is mijn constante gewicht van vijfenzestig a zeventig kilo ineens een fenomeen uit mijn vorige leven geworden. Groeipijn. Psychische groeipijn.
Regelmatige aanschaf van nieuwe broeken met een oplopende maatvoering, hebben mij doen beseffen dat ik behoorlijk aan het groeien ben. Recentelijk heeft de weegschaal mij met de neus op de feiten weten te drukken door te openbaren dat ik nu ineens ruim boven de tachtig kilo weeg. En dat is veel te veel voor mij. Ik zie dat, mijn lieve Bella ziet dat, mijn vrienden en bekenden zien dat en bovenal voel ik dat. Het voelt niet goed. Als ik mijn buik zie dan denk ik, ben ik dat? Is dat mijn buik? Waar komt die ineens vandaan? De neiging om spiegels af te dekken, kan ik steeds moeilijker onderdrukken. Wat ik er namelijk in zie, strookt niet meer met mijn herinnering. Van wie is toch die opgeblazen kop? Groeipijn.
Het moge duidelijk zijn. Ineens veel minder bewegen en het slikken van prednisolon (groeihormonen) kan natuurlijk niet gepaard blijven gaan met een onveranderd eet- en snoeppatroon. Het is of het een of het ander. Veel meer gaan bewegen kan ik wel vergeten. Hoe graag ik het ook zou willen, het zit er gewoon niet in vanwege mijn longproblematiek. Gewichtsafname zou dus alleen bereikt kunnen worden met het dichtnaaien van mijn mond. Of, wil ik mijn lippen niet verzegelen, dan zal ik de discipline moeten opbrengen mijn (on)gezonde eetlust te bedwingen. En daar ga ik het dus moeilijk mee krijgen. Zeker weten. Helemaal gek op lekkere dingen is het pamperen via de mond een aangename vorm van troost voor mij geworden. Pijn is het onvermijdelijke gevolg. Groeipijn.
Oh my God, hoe herkenbaar is dit! (dit keer voor mezelf)
Zojuist weer: lekker gedouched, schone jeans aan… pfff, alweer gekrompen in de was zeker… Een terugkerend ritueel.
Te weinig beweging door MS vermoeidheid in mijn geval. En als mijn lijf dan te moe is om iets te doen, terwijl mijn geest volop energie heeft, dan ga ik dus eten/snoepen. Comfort food, noemen ze dat. Helaas zijn de gevolgen niet zo comfortable…
Ik probeer m’n veranderende lijf te accepteren, maar ik kan het (nog) niet. En de discipline om niet langer meer van alles in m’n mond te stoppen… heb ik ook (nog) niet.
Groeipijn, dat vind ik dus heel mooi gezegd! Omschrijft in één woord hoe het voelt!
Sterkte hiermee, lieve Hans!