Vrijdag is een bijzondere dag in het Beatrixoord te Haren. Ondanks dat deze vrijdag een sombere is vanwege de flarden regen die van west naar oost langs de ramen van het paviljoen geblazen worden door een krachtige wind, is daar onder de aanwezigen binnen niets van te merken. Er heerst een opgewonden stemming. De laatste therapeutische verplichtingen van deze week worden afgehandeld. Spullen bij elkaar gezocht, tassen ingepakt en telefoontjes gepleegd. De meesten bereiden zich voor op een weekend thuis. Afspraken met familie, vrienden of bekenden zijn gemaakt om opgehaald te worden. Het openbaar vervoer is voor deze mensen met longproblemen niet erg populair. De combinatie van toch hele stukken lopen en het dragen van bagage is voor hen geen fijne gedachte. COPD brengt nou eenmaal beperkingen met zich mee. Afhankelijkheid dus.
Door het vieze weer laten zelfs de hertjes, geitjes en het gevogelte in de achtertuin zich nauwelijks zien. Het kleine nachtverblijf biedt nu ook overdag bescherming tegen regen, kou en modder. In het verse stro zal het best lekker warm zijn, met z’n alle daar binnen.
Alle begrip heb ik voor de beetjes. Ook ik zal me niet buiten laten zien. Nu zit ik op m’n bedje te typen en dalijk ga ik een uurtje naar de fysiotherapie voor mijn laatste reactiveringstherapie van deze eerste week in het Beatrixoord. Dus eerst exit iPad.
De fysiotherapie was vanmiddag weer goed te doen. Ondanks het gebrek aan extra zuurstof en de kortademigheid, kon ik de oefeningen aardig volgen. Het voelt goed om weer lichamelijk bezig te zijn. Mijn lichaam in de afgelopen maanden behoorlijk afgetakeld door al die opnames in het ziekenhuis. Door langzaam toenemende belasting in de fysioherapie en sport- en spelactiviteiten, zal worden getracht mijn lichaam weer in een beter conditie te brengen.
Inmiddels is het vier uur ’s middags geworden. In de woonkamer is het rustig. De meesten hebben de afdeling verlaten en zijn onderweg naar huis. Zondagavond zal de menigte weer terug komen. Tot die tijd zal het rustig zijn en heeft een kleine groep achterblijvers het rijk alleen.
Voor mij is een reis naar Leeuwarden heen en weer dit weekend, nog teveel gevraagd. Mogelijk dat ik er volgend weekend wel aan toe ben. Ik hoop het maar want ik mis mijn lieve Bella. Voor haar is het reizen zo mogelijk nog vermoeiender dus elkaar zien zal toch in Leeuwarden moeten tijdens de weekenden dat ik naar huis ga. Dat naar huis gaan tijdens het weekend, leg ik nog maar even op het stapeltje “toekomstmuziek”. Het ligt daar goed bij de rest van de toekomstmuziek. Stiekem kijk ik al uit naar de uitvoering van al die muziek. Het klinkt me nu al als muziek in de oren, al die toekomstmuziek.
4 februari 2011, UMCG Beatrixoord, afdeling longrevalidatie
Wat dubbel Hans, fijn dat het lukt om je lijf in een wat betere conditie te krijgen, ik kan me voorstellen dat dat je goed doet na al dat ziekenhuis gedoe maar niet naar huis terwijl de meeste wel gaan lijkt me heel moeilijk.
Ik hoop dat er nog wat gezellige mensen achter blijven.
Mooi onder woorden gebracht , de stapel toekomstmuziek, daar naar uitkijken geeft je moed om door te zetten.
Fijne avond en slaap lekker straks
Elk nadeel z’n voordeel…
Wel sneu voor je dat je niet naar huis kunt, maar na het lezen van al je blogs denk ik dat het ook wel het voordeel heeft dat je nu daar “je kuiltje kunt draaien” .
Een beetje echt ontspannen ben je volgens mij ook wel aan toe. Ik heb overigens net je volgende blog gelezen en gezien dat dat nu nog niet erg lukt.
Misschien is het weer morgen een beetje minder onstuimig en kan je even “buiten spelen”. Er is daar vast wel een scootmobiel of zo aanwezig.
Wederom: sterkte en succes, Ans.