Chronisch ziek zijn is niet voor iedere chronisch zieke dezelfde belevenis. De een kan er prima mee leven omdat de ziekte dragelijk is terwijl de ander werkelijk een lijdensweg doorstaat. Ook het doorstaan van een lijdensweg verschilt van patiënt tot patiënt. Het is maar weer net hoe je daarmee weet om te gaan. Maar ook een chronische ziekte die best wel te dragen is, kan voor de patiënt die er beslist niet mee weet om te gaan, een lijdensweg zijn. Veel hangt dus af van het karakter. Voor allen geldt dat ze nooit meer beter worden. Daarin zit geen enkel verschil.
Met de Kerstdagen is het voor velen extra moeilijk. Waarom dat zo is, kan ik zelf moeilijk verklaren. Misschien omdat ik er niet zo’n last van heb. Voor mij is Kerst gelijk aan andere dagen. Natuurlijk zijn de Kerstdagen anders maar als het om de beleving van mijn ziekte gaat, merk ik geen verschil. Ik heb het niet moeilijker dan anders. Ik probeer te genieten van de Kerstdagen, van de gezellige sfeer met familie en van de kleine extra’s. Samen met mijn lieve Bella.
Tijdens de Kerstdagen gaan mijn gedachten toch wat meer dan anders uit naar lotgenoten die het veel moeilijker hebben dan mij. Lotgenoten die b.v. niet thuis kunnen zijn met de Kerstdagen omdat zij in ziekenhuizen of verpleeghuizen verblijven. Lotgenoten die niet echt kunnen genieten van de Kerstdagen omdat zij op punt van vertrek staan. Vertrek naar een andere dimensie. Vertrek naar het hiernamaals.
Ook gaan mijn gedachten uit naar de partners van deze mensen, hun kinderen, familie en andere dierbaren. Zij hebben het ook niet altijd even makkelijk met de ziekte van diegene van wie zij houden. Het is ook niet eenvoudig om machteloos toe te moeten kijken hoe een dierbare langzaam maar zeker aftakelt.
Anna en ik wensen allen een hele fijne Kerst en veel kracht en wijsheid toe, naast alle goeds en de beste wensen. Geniet zoveel je kunt van deze dagen. Leef deze dagen alsof het de laatste Kerst is die je in elkaars gezelschap mee mag maken. Of je volgend jaar weer zo’n kans krijgt, is niet met zekerheid vast te stellen. Ook Anna en ik genieten deze Kerstdagen alsof het onze laatste zijn.
Tegen beter weten in, wensen wij de wereld vrede op aarde toe. Vrede en een evenwichtige verdeling van geld, voedsel en onderdak. Dat het waarschijnlijk nooit zo ver zal komen, heeft de geschiedenis ons wel geleerd. Of het ooit nog zo ver komt, zal de toekomst moeten uitwijzen. Zo lang er banken zijn die over de ruggen van de onderste lagen van onze wereldbevolking veel geld willen maken voor een selecte groep, zal onze wens aan dovemansoren gericht zijn. De rijken der aarde willen blijven heersen over het slijk der aarde. En dat gaat nou eenmaal altijd ten koste van de grootste groep. Daar kan helaas geen Kerstgedachte verandering in brengen.
Eerste Kerstdag 2011, Leeuwarden, Aldlân Oost, thuis
Hans' laatste gevecht 
Bedankt voor deze goede woorden.
“Of het ooit nog zo ver komt, zal de toekomst moeten uitwijzen” schrijf je, duidend op vrede en een evenwichtiger verdeling van geld, voedsel en onderdak.
Gelukkig maar kennen we geen pottenkijkerij of glazen bollengedoe, dus is de toekomst ons verborgen. En dat is maar goed ook, want anders zouden we ieder voor zich die toekomst gaan veranderen in positieve of in negatieve zin. Wat een chaos zou dat worden zeg!
Ik denk wel eens (vaak) dat we door onze houding en de manier waarop we in het leven staan al genoeg kunnen veranderen aan onze eigen toekomst en dus ook van die dicht bij ons staan. En die mensen hebben allemaal weer mensen die dicht bij hen staan en dus ook al weer mee veranderen.
Zetten we dan daarmee niet al de wereld op z’n kop?
Misschien doen we al meer aan het veranderen en verbeteren van de wereld dan we zelf vermoeden.
Heel veel goede dagen gewenst met Anna.
Arjan
Beste Hans,
Ik zou ook wel bij “occupy”op het Beursplein of waar dan ook willen zitten…
Dat de COPD ons dat verhindert is een van de ergerlijkheden. Maar laat het je fijne Kerst niet bederven!
Groeten aan je familie, Peace an Love, Ans.