Het is een diep, donker dal. De diepte is zo ver weg dat ‘ie niet te zien is. Hoe diep het dal werkelijk is, kan niemand vertellen. Dat ik in dat dal aan het afdalen ben, is wel duidelijk. Dagelijks daal ik een stukje verder af en de eindbestemming vervult mij met angst en beven. Kortademig, happen naar lucht, benauwd en de godganse dag bezig zijn met bewust ademhalen. Maar buiten dat alles overheerst een ernstig gevoel van neerslachtigheid. Het lijkt wel of ik met de dag depressiever word. Dit laatste is toe te schrijven aan de bijwerkingen van daxas.
Bijna veertien dagen geleden ben ik, vol goede moed, opnieuw begonnen met daxas nadat ik er begin januari 2011 mee gestopt was. Aanvankelijk leek het allemaal wel goed te gaan maar de laatste dagen slaan de bijwerkingen als mokerslagen om mijn oren. Vooral die enorme neerslachtigheid en angstgevoelens, komen hard aan. Afgelopen nacht had ik echt de neiging een overdosis opiaten te nemen om dit alles te stoppen. Ik ben ineens bang voor wat er komen gaat. Benauwd worden maakt me angstiger dan ooit tevoren. Het is geen paniek maar pure angst. Hoe lang wil ik hiermee doorgaan?
Er gaat niets meer van mij uit. Weg opgewektheid. Een beetje apathisch kijk ik voor me uit de dagen door. De leegte die ik zie, biedt geen enkele vreugde meer. Humor, kwinkslagen en taalgrapjes zijn door de depressie opgevreten. Ik wil zo niet meer. Ik wil niet meer. Geef mijn portie maar aan Fikkie. Hoewel ik het dat beest ook niet kan aandoen. Mijn COPD klachten waren prima te dragen. Zo af en toe een beetje huilen en zeuren om alles van me af te schrijven en dan weer vrolijk verder. Dat is nu verdwenen. Ik trek het niet meer, ik wil het niet meer. Nadenken over te nemen stappen , lukt me niet eens. Ik voel me een wrak. Nu niet alleen fysiek maar vooral ook psychisch. Hoe lang wil ik hiermee doorgaan?
11 januari 2012, Leeuwarden, Aldlân Oost, thuis
Ik had zo voor je gehoopt dat de ventielen meer voor je zouden doen dan dit. Is het niet deels ook de daxas die je nu mentaal parten speelt? Ik hoop het maar en ik hoop dat het je fysiek weer een beetje er bovenop helpt zodat je toch weer je spirit kan hervinden.
En lieve Hans, als je even niet na kán denken, hoef je dat ook niet. Dit zijn vragen die niet te beredeneren vallen maar die hun antwoord vroeg of laat wel vinden. Hopelijk laat en hopelijk is dit gewoon een tijdelijke dip en komt er weer een goede tijd aan.
Ik denk aan je.
Liefs,
Marrit
hans, waarom stop je niet met die daxas?
is het middel niet ergen dan de kwaal, bij jou?
je hebt je geestelijke veerkracht veel te hard nodig en neerslachtigheid is wel het laatste wat je kunt gebruiken, nu………..
goed in je vel steken heeft bij mij prioritet nummer 1.
sterkte ermee,
moedgroet,
anne
@ anne
hans, waarom stop je niet met die daxas?
is het middel niet ergen dan de kwaal, bij jou?
Kijk, dat is nou juist het probleem. Het middel is erg maar mijn kwaal is nog veel erger. Van de zeven longkwabben die een mens heeft, is er bij nog maar eentje werkzaam. En die ene longkwab is ook nog eens zeer slecht.
Ik weet het ook niet meer.
hoi hans,
ik begrijp dat het heel moeilijk is en het is voor een ander ook niet in te vullen….
praat erover met je arts en vraag eerlijkheid.
beter zul je niet worden, want geen mens geneest van COPD, (ik ook niet;-((
maar de tijd die je nog hebt, moet kwalitatief zo hoog mogelijk zijn.
dat is mijn gedachte.
als het bij mij zo ver komt, grijp ik waarschijnlijk ook elke strohalm aan!
maar “ïn het koppie” moet het ook goed draaien!!
moedgroet,
anne
Doorzetten! De put is zo te horen heel diep. Zo’n diepe put had ik ooit ook. Steeds als je denkt: ik kan en wil niet meer, kun en wil je toch eigenlijk wel. Anders had je dit niet opgeschreven!!
Het heeft bij mij jaren geduurd, maar wat ben ik blij dat ik heb doorgezet.
Als je eenmaal de bodem hebt gezien zul je nooit meer zó diep zakken.
Sterkte!!!
@ iMarjon
Hebben wij het hier wel over hetzelfde? Het dal waarin ik afdaal is een blijvende weg neerwaarts. COPD is niet alleen chronisch maar ook progressief. Met andere woorden, de put wordt steeds dieper en een weg terug is er niet.
De put waar jij in zat, heet vast geen COPD.
Ik vraag me hetzelfde af als Anne. Wat is de meerwaarde van Daxas als je er zo depressief van wordt? Ook vraag ik me af of er niet iets is dat deze nare bijwerkingen kan tegengaan. Depressie is het laatste dat je nu kunt gebruiken!
Houd moed!
Lieve Hans,
Dit is heel erg voor je!
Wanneer ik angstig ben bij erge benauwdheid, en mijn gedachten op hol slaan, neem ik een tabletje alprazolam. een zeer kleine dosis(0,5 mg) is vrij effectief en geeft rust en kalmte, zonder (erg) duf te worden.
Deze situatie sloopt je, dus is het of het een:stoppen met daxas, of het ander:een medicijn (angstremer) erbij.
Informeer ook eens bij Dirk-Jan, misschien dat hij wat kan betekenen of iets weet!
Kom op lieve Hans, we hebben nog een afspraak staan weet je nog?
Marja
Sterkte kerel en veel wijsheid.
Belangrijk lijkt mij is te weten hoe lang die bijwerkingen aanwezig blijven in je lijf, dan heb je een houvast om door te zetten met dat spul,of niet, maar ook dan zegt het niet alles, geen mens is gelijk en ook geen ziektebeeld.
Voor Anna lijkt het me ook heel zwaar dat je je zo vreselijk beroerd voelt.
Heel veel sterkte beiden!!
Oei Hans, klinkt niet best allemaal. Waarom je huisarts niet even inschakelen voor medische en menselijke raad en bijstand en misschien overbruggende medicatie ter ontspanning – ik heb in soortgelijke omstandigheden veel aan bromazepam – ander pammetje voldoet misschien ook. Heel veel sterkte jij en Anna ook.
Jantien
Lieve Hans,
Wat verschrikkelijk lullig allemaal. Ik heb geen advies, alles wat hier wordt voorgesteld is ook door mijn gedachten gegaan, dus daar heb je niet veel aan. Ik hoop dat je snel met die Daxax kunt stoppen of een alternatief daarvoor vindt. Als er iets is wat wij kunnen doen, schroom niet hè?
We wensen je alle moed toe die nodig is om door te gaan,
lieve groeten,
Dirkje
Hans, wat spijt het me dat je je zo rot voelt. Ikzelf ben net een slijmprop kwijt dankzij een sigaret!! en benauwdheid ga ik sinds twee weken te lijf door de zuurstof omhoog te draaien voordat ik ga bewegen (zelfs voor het halen van een kopje koffie uit de keuken). Ik weet niet op hoeveel liter jij zit maar van 1 naar 2 liter helpt bij mij enorm. Zodra ik weer rustig adem draai ik hem weer naar beneden.
Sterkte.
Knuffel.
Met ranen in mijn ogen lees ik je verhaal… geen woorden van troost kan ik je bieden alleen maar laten weten dat ik luister en mee leef… met jou weg ,die ook eens de mijne gaat worden.
Hallo Hans.
Als ik lees welke bijwerkingen de Daxas op dit moment bij je doen, zo ik ook zeggen: Stoppen. Of op zijn minst contact opnemen met je bahandelaar om te overleggen. Als je er echt depressief van raakt, iets wat ik gelukkig niet ervaar met Daxas, zou ik echt overwegen te stoppen, tenzij het van snel voorbijgaande aard is.
Probeer in ieder geval een paar lichtpuntjes te blijven zien voor jezelf, je lief en ook zeker voor ons, je trouwe volgers/ lezers.
Succes, kop op, denk aan een anti-depresiviaatje, en in ieder geval Last but not Least HEEL VEEL STERKTE , zowel voor jou als voor Anna!
Lieve groet,
Frans
Hans je zit heel diep in de put. Klimmen is noodzaak, met handen en voeten èn met daxa èn het restant van je longen. Je geeft soms de indruk niet meer te willen, maar hoe kort ik je ook ken, je wilt wel wel wel. Neem de nodige rust, laat je professioneel begeleiden en blijf klimmen tot de bovenste rand. Doen, doen. Wim.
@ W.M.Kelderhuis
Natuurlijk wil ik wel wel wel maar niet ten koste van alles en ook niet onder alle omstandigheden. Zoals het nu gaat, is het niet te doen.
Nee het klinkt inderdaad als niet te doen. Als elke ademhaling een strijd is twijfel ik ook aan de kwaliteit die het leven dan nog heeft. Ik ken dit zelf enkel van een stevige longontsteking maar dat is te overzien omdat het erg snel over gaat.
Vind het nogal wat om tegen je te zeggen: doorzetten, het komt wel goed. Dat kan niemand voor je bepalen. De beslissing om door te gaan of te stoppen ligt geheel bij jou;.
Natuurlijk word je beinvloed door de bijwerking: depressie.
Dat maakt de wereld wel heel erg donker en zwart.
Maar daaraan voorbijgaand vind ik je situatie absoluut niet te benijden. Wat een gevecht voor een teugje lucht!
Maar laat je nooit omlullen om een beslissing te nemen waar je niet geheel achter staat.
Wens je wijsheid en sterkte!
Lieve Hans, wat naar om te lezen hoe je situatie is en dat de bijwerkingen zo vervelend zijn, dat kun je er nu even niet bij hebben. Is er niet iets wat je kunt nemen wat opwekkend is, dat de neerslachtigheid weer tegenwerkt? Je bent meestal zo’n vechter, die zou ik graag terug willen zien. Als ik ook maar iets voor je zou kunnen betekenen dan zou ik dat met liefde doen. Mocht je het leuk vinden als ik langswaai dan doe ik dat graag. Maar misschien zit je er helemaal niet op te wachten.
Dikke knuffel,
Lucy
hallo hans,
wat naar om te lezen dat je je zo rot voelt.moeilijk,moeilijk.wat je ook doet of laat,blijf bij je eigen gevoel.spreek erover met de artsen.zodat ze je kunnen begeleiden.ze kennen je en weten hoe je in mekaar steekt.ik wens je veel sterkte toe!
gr.regina