Lange tijd heb ik vele excuses gehad waarom ik nog niet kon beginnen aan levensbeëindiging om mijn steeds zwaarder wordende lijden ten gevolge van mijn longemfyseem niet te hoeven dragen. Excuses als het afsluiten van allerlei zakelijke 
dingen, het doen van diverse zakelijke handelingen, moeilijk om Anna achter te laten en meer van dat soort excuses. Inmiddels ben ik een stap verder. Met dat zakelijke geklooi ben ik bijna klaar. En wat Anna betreft, zij is geen enkel obstakel meer om mijn leven te laten beëindigen. Anna redt het wel. Zij is een sterke vrouw en natuurlijk heeft ze het aanvankelijk moeilijk met mijn overlijden. Maar dat zij het redden zal, daar ben ik van overtuigd. Zij zal de nodige hulp ontvangen en aanvaarden. Hulp op die gebieden waar zij dat zelf nodig acht. Ik heb daar alle vertrouwen in en het gaat goed komen met Anna.
Anna loslaten is voor mij het meest moeilijk. Zelf zou ik nog graag een hele poos samen met haar verder willen. Genieten van haar vrolijkheid, haar kracht, optimisme en haar nimmer aflatende inzet. Wat hou ik van die meid. Afscheid van haar nemen valt me zwaar en dan straks een definitief afscheid van mijn lieve Bella te moeten nemen, zal gepaard gaan met de nodige snikken en tranen. Tranen die 
mogen. Tranen die mogen rollen voor een afscheid van het meest dierbare wat ik momenteel alweer jaren bij me in de buurt heb. Het meest dierbare in mijn hart en het meest dierbare in mijn hoofd. Overal onder mijn huid. Anna zit onder mijn huid zoals in de bekende song. “I’ve got you Anna, under my skin…” Neem daar maar eens afscheid van. Dat worden geen snikken en tranen. Dat wordt gewoon ordinair, hartverscheurend huilen. Janken met een doos tissues erbij. Ga er maar eens voor zitten, Hansje en zeg een paar honderd keer tegen jezelf, “loslaten”.
28 mei 2012, Leeuwarden, Aldlân Oost, thuis
Heel veel kracht Hans, de laatste loodjes zijn zwaar en ik bewonder enorm de moed om op deze manier met het afscheid om te gaan.
Hans en Anna heel veel sterkte…………………….
hoi hans
mijn moeder is afgelopen vrijdag overleden aan de gevolgen van longemfyzeem.
zij heeft voor pallatieve sedatie gekozen ze is rustig ingeslapen.
alleen voor de nabestaande is dit niet prettig ik heb 3 dagen en 3nachten aan haar bed gezeten
en tegen haar gepraat maar er komt geen reactie meer.
als mijn moeder had geweten dat dit voor ons zo hel zou zijn had ze voor euthansie gekozen.
maar zij had met de huisarts gesproken en die had gezegd dat ze met pallatieve sedatie rustig zou
inslapen ,ze is wel rustig gegaan maar let wel voor degene die er om heen zitten is deze manier heel erg zwaar
verder wil jou en anna veel kracht toewensen als je wat wil weten over mijn ervaring met pallatieve sedatie mag je altijd contact opnemen
Wat vreselijk moeilijk…. allebei heel veel sterkte gewenst.
Ja, loslaten is geweldig moeilijk. Of het een troost is om te weten dat je in ieder geval afscheid kunt nemen weet ik niet. Voor mij zou dat wel zo zijn. Ik wens je in ieder geval een veilige reis, een goed reis, maar toch hoop ik stilletjes dat het afscheid nog even op zich laat wachten.
Lieve groet
Dirkje
Wens jullie alle sterkte bij deze zware beslissing.Groet Zwanie
Kippevel
Ja joh, het ultieme loslaten komt eraan. Elk afscheid is de geboorte van een herinnering, tenminste dat heeft Salvador Dalí ooit eens gezegd. Het lijkt me inderdaad ook moeilijk om zo definitief afscheid te moeten nemen. Het beste wat je denk ik kan doen is genieten, genieten en nog es genieten van elke blik en elke zoen en elk moment. En daarmee wens ik je heel veel warmte in je hart toe 🙂
Liefs,
Tam
Achter elke traan die blinkt,
schuilt een glimlach van herinnering.
Woorden: Net gestolen van het internet….eigenlijk heb ik geen woorden voor jullie ellende.
COPD voor mij veel begrijpelijker geworden door jou Blog. Dank-je-wel voor het delen van een deel van jullie leven. Samen zijn jullie sterk, als ik een kaarsje ansteek in een willekeurige kerk, kapel of gewoon thuis denk ik aan jullie. Afscheid nemen bestaat niet…..
warme groet Lisette
heel veel sterkte net mijn moeder begraven gevolgen van copd
ik hoop stiekem toch dat we nog een poosje van je blogs mogen mee genieten,al besef ik tijdens het typen hoe fout mijn woordkeus is.
in ieder geval wil ik je bedanken voor het feit dat je onbewust mijn moeder en mij dichter tot elkaar hebt gebracht qua het bespreken van de laatste fase van deze rot ziekte.
zoals ik al vaker heb geschreven is [was] mijn moeder geen prater.ook zij zit in gold 4 en heeft het bij tijd en wijle zwaar te verduren.door het voorlezen van jou blogjes aan haar zijn er inmiddels veel dingen besproken en uitgesproken.die dus ter spraken kwamen na het lezen van je blogs.mn moeder zei altijd,die meneer verwoord veel dingen zoals ik ze ook ervaar beleef.
ook werd/wordt het praten over de laatse fase van mn moeder besproken en ook kwam daar[voor mij toch wel onverwachts het gesprek met de huisarts en longarts,ingeval van het zo hevig benauwd zijn wat er te doen en wat juist niet te doen.
mijn moeders grootste angst is om te stikken[ook dat is mede door jou blogs allemaal ter sprake gekomen,haar angsten e.d]ook hier is uitgebreid met de huisarts en longarts overgesproken wat er evt mogelijk zou zijn enz.
eiglijk zou je ik je niet moeten belasten met onze situatie,maar wilde het toch heel graag kwijt wat je voor ons betekent hebt ondanks dat we elkaar niet kennen.
tja wat kan ik je toewensen,ook zoiets wat zeg je op zo,n moment???
ik zeg gewoon wat ik mn moeder ook zo graag toewens[als je begrijpt wat ik bedoel]
een rustig vredig heen gaan.[op welke manier en op welk tijdstip dan ook].
veel kracht en liefde gewenst ook voor je vrouw.
een dikke knuf vanaf onze kant!
@ reginá
Regina je kunt me altijd schrijven en je mag me schrijven wat je wilt. Je belast mij er niet mee. Ik kan het lezen wanneer ik zelf wil en kan. Ook reageren kan ik doen als ik er de energie en lucht voor heb.
Ik ben ontzettend blij dat mijn weblog zoveel voor jou en je moeder heeft kunnen betekenen. Al met al zijn er steeds meer mensen die wat aan mijn weblog hebben. Ik schrijf dus absoluut niet voor niks. Het heeft een doel en een goed doel ook nog. Ik vind dat fijn.
Je moeder wens ik alle goeds in haar laatste fase en, met hulp van haar huisarts en longarts, een zo comfortabel mogelijk einde. Dat moet lukken.
Lieve groet,
Hans
Heel veel kracht en wijsheid toegewenst in deze moeilijke tijd, voor jullie beiden…
heel veel sterkte toegewenst vanuit Kollum , voor jullie beiden !!!
we denken veel aan jullie
liefs marlies
Dank je wel voor je lieve reactie en wat ben ik blij nu weer iets van je te lezen. Heb het ‘goed en fijn’ samen. Ik denk veel aan jullie, liefs Wietske
Hallo Hans en Anna, ik kom jullie veel sterkte wensen …en veel kracht ….Ik heb als (nieuwe) COPD patiente veel aan jou blogs …Jij verwoord het ,wat ik mijn kinderen uit probeer te leggen …Dank je …
En nogmaals heel veel sterkte en kracht voor jullie alletwee…Liefs Marianne
Beste Hans ik wil je bedanken voor het feit dat jij mij erg aan het denken heb gezet hoe ik mijn verdere leven in moet vullen.Als je nog betrekkelijk veel kan moet je daar van genieten en niet stil blijven staan bij wat je niet meer kan,want dan verdoe je echt je tijd en kwaliteit van leven.Ik denk,nee ik weet zeker dat jij in de gedachten van veel mensen zal voort leven zeker in de mijne.
Heel veel sterkte voor jullie allebei sascha.
Lieve lieve Hans. Ik denk aan je. Heel veel sterkte met die laatste stapjes in dit leven. Je komt vast gereïncarneerd als camera op de aarde terug. En anders zijn de ervaringen er nog. Dikke kus, ook voor Anna! Eric en Fam.
@ Eric
Tja, reïncarneren… Misschien kom ik wel terug als jagende poes die zo af en toe een muis vangt en verder lekker in het zonnetje ligt, of als die muis die door de poes gevangen en opgegeten wordt. Wie zal het zeggen?
Wat ik aan mijn ervaringen (in de zin van wat ik geproduceerd heb) wel leuk vindt is dat voor mijn Friese filmbeelden belangstelling is getoond door het Fries Film Archief. Daar zal dat materiaal voortleven als ik al lang en breed vertrokken ben. Komt het in ieder geval niet in de vuilnisbak terecht.
Lieve groet voor jullie allen,
Hans
Hans, elke keer wanneer ik je log open doe ik dat met spanning: het zal toch niet..?
Nog niet. Nog niet.
Sterker dan de dood is de liefde – zo zie ik Anna en jou. Voor wat het waard is: weet en geloof maar dat jullie dat samen hebben uitgedragen en geleefd hebben en geleefd zullen hebben. Het leven gepuurd tot het randje. En zo intens van elkaar te kunnen genieten – het moesten niet deze omstandigheden zijn die het zo scherp laat merken.
Sterkte voor jullie beiden en wie jullie lief zijn.
Dat jullie alle warmte die er is zo lang mogelijk met elkaar mogen delen.
Marjolein