Het leven gaat door

Is dat zo? Gaat het leven wel door? Ach, het leven zal inderdaad wel doorgaan maar hoe zit dat met mijn leven? Mijn leven is zo ontzettend klein geworden dat van doorgaan nog maar nauwelijks sprake is. Mijn leven staat momenteel behoorlijk stil. En weten we niet allen dat stilstand achteruitgang is? Precies! Dat is exact hoe het voelt en momenteel zelfs een beetje is. Achteruitgang. Mijn leven staat in z’n achteruit.

Wat is er aan de hand? Wat gebeurt er allemaal? Toen ik na de Mexicaanse griep vanuit het Medisch Centrum Leeuwarden weer terug ging naar het Beatrixoord in Haren, leek het aanvankelijk zo goed te gaan. Ik begon weer te lopen. Tijdens de fysiotherapie boekte ik dagelijks vooruitgang op de fiets. Niet alleen fietste ik elke dag weer een beetje langer, ook fietste ik elke dag een stukje zwaarder. Mijn saturatie wist ik tijdens deze krachtinspanningen ruim boven de negentig procent te houden. Soms zelfs drie- of vierennegentig procent aan het einde van de sessie. Zowel Henry, de fysiotherapeut, als ikzelf waren verbaasd en aangenaam verrast. Met het lopen verraste ik vriend en vijand op de afdeling. Er waren verpleegkundigen die zelfs dachten dat ik lui was maar niets is minder waar. Ik wilde zo graag maar conditioneel was ik er gewoon nog niet aan toe. En dan uitgerekend na de Mexicaanse griep, kwam ik terug als herboren. Vele anderen waren juist zo diep weggezakt na die Mexicaanse griep. De twee slechtsten van de afdeling hadden ogenschijnlijk de Mexicaanse griep het best doorstaan. Zowel Ed als ik keerden beter terug uit het ziekenhuis dan we er in gegaan waren. We voelden ons beter dan we ons lange tijd hadden gevoeld.

Hoe het nu met Ed gaat, weet ik niet. Over mezelf kan ik zeggen dat het niet goed gaat. Henry, de fysiothrapeut in het Beatrixoord waar ik veel mee te maken had, merkte voor mijn vertrek al op dat het minder goed ging. Ook hem verbaasde dat want hij had de vooruitgang met eigen ogen gezien.
Het gaat nog steeds niet goed met mij. Gelukkig heeft de ingezette trend zich niet voortgezet in hetzelfde tempo maar een langzame achteruitgang is wel merkbaar. Vanmorgen werd ik zelfs wakker met een saturatie van eenentachtig procent. Veel te laag natuurlijk en het kostte me dan ook veel moeite om niet naar de zuurstofslang te grijpen. Ook het verhogen van de dosering prednisolon heb ik met moeite weten te weerstaan. Immers, het lichaam moet het zelf doen. Medicatie belemmert de ontwikkeling van spierweefsel en groeiend spierweefsel is de basis van een geslaagde revalidatie.

Met veel geduld heb ik vanmorgen mijn saturatie weer weten op te krikken met diverse ademhalingstechnieken en doelbewust ademen. Eenvoudig was dat niet en het heeft bijna drie kwartier geduurd voor mijn saturatie weer boven de negentig procent was. De rest van de dag is zwaar geweest. De hele dag ben ik bezig geweest met ademhalen. Bewust ademhalen om maar voldoende zuurstof naar de organen in mijn lichaam te transporteren. Om van de spieren maar te zwijgen. Iedere keer als ik die nodig had, voelde ik dat ze te weinig zuurstof kregen.

Morgen eerst Romke, mijn huisarts, vragen of hij langs wil komen. Graag wil ik zijn opinie horen. Ook wil ik met hem praten over mijn gevecht om voldoende lucht te krijgen. Hij weet dat zodra mijn leven alleen nog maar bestaat uit een gevecht om voldoende lucht te krijgen, het einde voor mij aanstaande is. Vaak hebben we het daar al over gehad en Romke is bereid mij te helpen op het moment dat ik die hulp hard nodig heb. Zo ver is het nu nog niet. Ik heb vaker met dit bijltje gehakt en steeds kwamen er weer lichtpuntjes. Ook nu zie ik de situatie nog niet als uitzichtloos. Ik heb goede hoop dat dit van voorbijgaande aard is. Mijn leven gaat voorlopig nog wel even door.

Ongeduldig wacht ik op mijn terugkeer naar het Beatrixoord om daadwerkelijk aan mijn longrevalidatieprogramma te kunnen beginnen. Revalideren met als doel mijn steeds kleiner wordende leven weer ietwat te vergroten. Winst boeken waar winst te boeken valt. Er voor de volle honderd procent ingaan. Gemotiveerd en gretig werken aan vooruitgang. Ik wil en ik zal.

En wat er ook gebeurt, het leven gaat door. Of dat nu op mìjn of op hèt leven slaat, weet ik zo één, twee, drie ook niet. Maar zelfs als mijn leven niet doorgaat kan ik toch wat over hèt leven zeggen. Hoe dan ook, het leven gaat door.

20 maart 2011, Leeuwarden, Aldlân Oost, thuis