Wipkip

Al langer vergelijk ik de wisselingen in mijn ziektebeeld met de bewegingen van een jojo. “Eens een jojo, altijd een jojo”, heb ik zelfs een keer gezegd ergens in een vorig blog. Dat die vergelijking niet helemaal mank gaat, is vanwege de op- en neergaande bewegingen van zowel de jojo als in het verloop van mijn ziektebeeld. En toch is er een wezenlijk verschil. De op- en neergaande beweging van de jojo is rustig, zelfs een beetje langzaam. De wisselingen in mijn ziektebeeld volgen zich soms veel sneller achter elkaar op. Soms zelfs met de snelheid van een wip. En dan niet zo maar een wip, nee, het gaat soms zo snel op en neer dat het een snelle wip is. En dan weer niet een snelle wip als in een vluggertje maar een snelle wip als in een wipkip. Je kent ze wel, die zenuwachtige kinderspeeltjes waarmee het straatbeeld zo hier en daar opgeleukt is. Jojo exit, enter wipkip.

De wisselingen gedurende de dag kunnen elkaar soms met korte tussenposes aflossen. Het ene moment voel ik me dan redelijk goed met een ontspannen ademhaling, om het volgende moment, zonder directe aanleiding, ineens heel erg kortademig te worden. Het kan dan gebeuren dat ik mijn ademhaling heel snel weer aardig onder controle heb maar het kan ook zomaar dat ik de volgende uren of langer heel moeilijk ademhaal. Dat ik echt weer moet vechten om te blijven ademen. De inmiddels bekende term ‘geen pijl op te trekken’, is ook hier weer helemaal van toepassing. Dat maakt het ook zo moeilijk, die onzekerheid, nooit weten waar ik aan toe ben. Stel je voor, je voelt je prima, maakt plannen, gaat de deur uit en als je dan goed en wel in de uitvoering van je plan zit, verlies je ineens alle controle over je ademhaling. Hoe het jou dan vergaan zou weet ik niet, maar ik word daar niet blij van. Keihard met mijn neus op de feiten gedrukt, erken ik dan opnieuw wat voor rotziekte longemfyseem eigenlijk is. Alle patiënten die lijden aan COPD of andere longklachten als CF, Astma en dergelijke, kunnen dit beamen. De overeenkomst is dat we allen soortgelijke klachten hebben waar het onze ademhaling betreft. Vermoeiend is dat, heel vermoeiend.

Gelukkig ben ik nu jojo af. Het heeft veel te lang geduurd me telkens als een jojo te voelen. Lang geleden heb ik al eens een blogje geschreven waarin ik afscheid probeerde te nemen van de jojo. Gelukt is dat toen niet. Pas vandaag ruil ik de jojo in voor een ander vergelijkingssymbool. Of ik daar nu zo blij mee moet zijn? Ik weet het nog niet. De tijd zal het leren. Toch liever de jojo? Of ga ik blijvend voor de wipkip?

10 maart 2012, Leeuwarden, aldlân Oost, thuis